Spanskkurs

Kvar vekedag har eg og JR 2 timar undervisning i spansk, frå 4 til 6. Vi er omlag 15 i klassa. Utenom oss er ei frå USA og resten frå Haiti. Pedagogikken er svært uvanlig, men eg får iallfall mange "no-no-tips". Læraren vår eg hyggelig. Ho flirar mykje.

Tenkte eg skulle fortelle litt frå ein dag på spansken. Dagen var i går, og den var ikkje heilt vanlig, men dog. Eg har vore vekke frå kurset i 1,5 veke grunna besøk av Siljene, og har ikkje fått jobba mykje med spansken. Eg manna meg opp, og visste eg måtte ta ein mini-eksamen denne dagen. JR var småsjuk, og var heime. Det kunne han berre angre/heise flagget for.

Då eg kom til klasseromet, med ein dårlig kaffi og ei vannfalske i handa, sette eg meg som vanlig fremst. Grunnen til at eg alltid sit fremst er at læraren uansett snakkar kontinuerlig til meg (og/eller JR), og eg treng å sjå henne og leppene tydelig for å forstå noke i det heile. Kaffien var så dårlig at han måtte hellast ut.

Det fyrste som skjedde var at eg tok mini-eksamen medan resten jobba med oppgåver i bok eller tavle, eg var for opptatt med testen til å få med meg kva dei gjorde. Prøva gjekk uansett overraskande fint. Eg hoppa inn i oppgåvene, og vi arbeidde i nokre minutt. Det neste var at vi skulle lese høgt. Utfordringa vår var klokkeslett. Og høgtlesing i vår klasse foregår på den måten at alle ropar høgt, og det er om å gjere å blir fyrst ferdig. Dette er seriøst fantastisk! Eg klarer omlag aldri å lese for eg blir så satt ut.

Så byrjar læraren å snakke, som vanlig. Ho skravlar om alt mellom himmel og jord. I går var det om å finne tid til å ha det godt. Og brukte meg som eksempel, sidan eg nettopp har reist en del. Det var mange ord eg ikkje forstod, men eg veit at å spøre berre gjer ting verre. Likevel klare ho å snappe opp ord eg ikkje forstår.  Læraren gjentek då ordet til eg til slutt nikkar. I går prøvde også 2 medelevar å forklare orda, samtidig med læraren. Vi snakka så ein del om Noreg, og om snø. Eg prøver alltid å forklare eit eller anna som eg slettes ikkje har ord til. I går var det midnattssol. Men eg trur det gjekk. Eg forklarte om vinter og sommar i nord, og i sør. Og avstandar i Noreg.

Timen snegla seg fram, og til slutt var timen over. Eg bruker å bli veldig glad på dette tidspunktet, for no skal eg ut i frisk luft og sleppe å konsentrer meg slik. Læraren vår hadde med seg nokre store posar. Det viste seg at det var undertøy i desse, og alle stima seg rundt katetere for kjøp. Eg har tidligare kjøpt ein kjole av henne. Den var visst for stor til henne. Kjolen er faktisk veldig fin. Det var ikkje undertøyet. Ho ville ha meg til å kjøpe tskjorter og boxer til JR. Eg var skeptisk. Då ho var ferdig med salet kom ho bort til meg, for å gi meg ein kik. Mykje tjukk kvit bomull. Eg stod over denne gongen.

Nokre haitiarar kjem bort til meg. Vi har aldri snakka så mykje samen, mest grunna mitt labre vokabular. No skal vi visst snakke om familia mi. Om eg har systre eller brødre. Ja, to systre. Ja, samme år, tvillingar ja. Stor sorg då eg sa eg ikkje har brødre. Det viser seg at heile gjengen vil ha seg kjærestar frå Noreg. Eg nemner at Trond, ein kompis av JR kjem rundt nyttår, og på nytt stig humøret. Til og med læraren er interessert. Han må kome på klassebesøk når han kjem, seier dei. Jada, seier eg. Så eg er omringa av 3 medstudentar og læraren på veg ut av klasseromet, bort korridoren, ned til bakkeplan, og til porten. Alle tre snakkar til meg, samtidig, på haiti-spansk eller lærar-spansk. Nokre klarer å hive inn nokre englske ord, til mi litt større forståing. Stemninga er iallfall sabla god.

Så seier læraren at ho også skal ta metro i dag, vi kan slå følge! På dette tidspunktet er eg svært sleta, og omlag klar for å gi opp alt. Vi sneglar oss av gårde. Eg brukar omlag 5 min å gå frå/til metroen til vanlig, i godt norsk tempo. Det mest tidkrevande er å krysse ei sterkt traffikert gate. Ho vil krysse gata med ein gong, men det er for mange bilar så vi kjem berre halvvegs. Ein hyggelig mann som har stirra lenge på meg går til slutt ut og stoppar trafikken, så vi kan gå over. Dette synes læraren min var moro, og vi snakkar om korleis JR reagerer når eg får slik oppmerksomheit. Eg seier at eg sjelden får oppmerksomheit når han er med, men at han uansett oppfører seg veldig fint. Dette likar ho. Læraren min bevegar seg omlag ikkje. Berre trykket frå passerande bilar får ho til å gå framover. Eg stressar med å gå rolig. Snublar i vegkantar og kræsjar i ei lita kvitkledd nonne, samtidig som eg prøver å forstå kvar læraren seier, og kome med svar som har noko med saka å gjere. Då vi endelig kom fram til metroen, viser det seg at vi heldigvis skal i kvar vår retning! Takk og lov! Kyss på kinn og ha det bra, og eg hiv med ned rulletrappa. Metrovogna kom etter 3 minutt, 3 stopp, 5 min kjapp gange, og eg var heime og pulsen kunne endelig roe seg.

No skal eg gjere spanskleske, og vere klar for dagens kurs. Kanskje finne nokre fine bilder av Trond...