Casablanca og Polo Magnitico

Vi hadde lest mykje bra om Casablanca, som er eit lite hotell sør for Barahona, og no var tida inne for å prøve det. Vi kom dit på ettermiddagen, litt før solnedgong.  Blei møtt av dei del vakthundar, og eg oppdaga at eg slettes ikkje er glad i vakthundar og laushundar. 

Roma var svært sparsommelige, med ein del maur, samt berre kaldt vatn. Eg syntes likevel det var ein svært koselig plass.  Det var ikkje mulig å ete drop-in- middag, for her bestill ein mat om morgenen, så går eigaren til markedet for å handle inn, og lagar maten om kvelden.

Vi tusla over til nabohotellet, Quemaito, for å ete. Sofie og Frode likte det så godt at dei tok inn der i staden. Maten der var dyr og det tok ein time å få den, og vi var rimelig leie då den endelig kom. Maten var fantastisk!!!! Eg åt fisk og reker i ein gourmetsaus uten like! Aldels fantastisk mat, som må anbefalast på det sterkaste!

 Utsikta frå hagen var heller ingenting å klage på. 

Der var også basseng og varmtvatn og det var ikkje måte på! 

Men no over til Casablanca, som eg synest var så utrulig herlig! 

Det var mange planter og murte gangar i hagen. 

Eg stod opp i 8-tida om morgenen, medan alle andre sov. Eg tusla inn i hagen, blei fanga inn av eigaren, og gitt ein rykande varm kaffi. Frukostbordet stod klart, men eg venta på resten. 

Det var dekka på langbord til oss og dei fire andre gjestane. 

Fersk pasjonsfruktjuice og vannmelonjuice i morgensol. 

Det hang fersk frukt kringom, og det var mange treutskjeringar. 

Banan frå hagen.

JR klar for frukost. Kaffi og juice, musli- og fruktgraut, eggerøre, ferskt brød og kvitløkssaus, samt kyllinglever- pate. Trond var usikker på om han likte det, og då han fekk vite kva det var, likte han det ikkje. Eg derimot syntes det var nydelig!

Restauranten sett frå baksida av hotellet. 

Ein ny skolopender til Trond. Denne enda større enn den forge!

Då vi var klare for avreise oppdaga vi eit punktert framdekk. Trond og Frode var øyeblikkelig på saka. Så viste det seg at jekken vi hadde fått, til Forden, var til ein Nissan. Og var umulig å bruke. Ekstradekket hadde ei flenge. Leigebil er gollj! Ein av dei tilsette ved plassen hadde ein gammal jekk liggande, og hjalp oss med ordninga. 

Medan karane jobba i solsteiken nytta eg høvet til å fotografere nokre av dei mange sommarfuglane som flaug kringom. 

Denne var spesielt fotogen, opna vingane og tok ei ekstra runde for så å kome tilbake for vidare fotografering. 

Trond ville også posere. 

Innom ein verkstad for å få fiksa dekket. Denne karen hadde fullstendig kontroll! Kosta oss 100 pesos og ein halv time. 

Den magnetiske polen skal visst finnast like vest for Barahona, og dit måtte vi. Vi hadde lest at om ein stoppa bilen i botnen av ein bakke, og sette den i fri, ville den rulle oppover bakken igjen. 

Bilen sett i fri, og vi er klare. Og ja, bilen rulla oppigjen!!!

Her illusterar gjengen effekta. Det skal visst vere ein optisk illusjon, der omgjevnadane og veien får det til å sjå ut som om det er ein nedoverbakke, medan det ikkje er det. Utrulig spesielt. 

Enriquillo, den fyrste statua eg har sett av ein lokal kar. Han her var ein Taino-indianar som gjorde opprør mot spanjolane på tidleg 1500-tal. Stort sett finn ein berre statuar av spanjolar som drap indianarar. 

Vi var no på veg mot Lago Enriquillo, ein svært spesiell saltvatninnsjø. Her var det ørken og fjell.